Çocukları çok severim. Onlara yapılan haksızlıkları kabul edemem. Hiç kimse bana “Size ne çocuğum değil mi, severim de, döverim de” demesin, cevabı yazılarımda mevcuttur. Sabırlı olmak, onlara hayır demeden önce çocuğu anlamak, sürekli uyarmamak, iyi yönlerini yakalayıp övmek, başarıyı takdir etmek, üzün sürecek üzüntülerinde çocuğu rahatlatmak önemlidir. En önemlisi de anne baba sevgisiyle, ilgisiyle büyütülmüş olarak geleceğe hazırlanan çocuklar ya da tam tersi olarak geleceğe hazırlanan çocuklar hepimizi çok yakından ilgilendirir. Sevgisiz, ilgisiz, kin ve nefretle yetişen çocuk çok zeki bir bilim adamı olabilir ama savaş ruhlu, insanları öldürme amaçlı birçok virüs de üretebilir. Sevginin gücü ne kadar büyükse, nefretin gücü de o kadar büyüktür. Aileden başlayarak devlete kadar, herkesin görevi sevginin gücünü arttırmak, çocukları kin ve nefretten uzak tutmaktır. O halde yarının büyüğü olacak olan çocukların sağlıklı mutlu ve başarılı olarak yetişmeleri için, çocukların öncelikle huzurlu bir aile ortamında yetişmesi çok önemlidir. Huzurlu aile ortamı, anca sağlıklı düşünebilen, karşılıklı saygı ve sevgiye dayalı anlayışla, acıma duygusu ve merhameti olan, fakat bencilliği olmayan ailelerle sağlanır. Sağlanan bu huzur hemen akabinde kalıcı mutluluklar getirir.