“Bana sor sevgili kâri', sana ben söyliyeyim,

Ne hüviyyette şu karşında duran eş'ârım:

                                                Bir yığın söz ki, samîmiyyeti ancak hüneri;

                                                Ne tasannu' bilirim, çünkü, ne san'atkârım.

                                                Şi'r için 'gözyaşı' derler; onu bilmem, yalnız,

                                                Aczimin giryesidir bence bütün âsârım!

                                                Ağlarım, ağlatamam; hissederim, söyliyemem;

                                                Dili yok kalbimin, ondan ne kadar bîzârım!

                                               Oku, şâyed sana bir hisli yürek lâzımsa;

                                                Oku, zîrâ onu yazdım, iki söz yazdımsa.”

                                                (Mehmet Âkif)