Yolculuk uzun ve zordu. Vatanımıza bir daha dönmemek üzere gönderildiğimizde, vatan özlemi yüreklerimizde buralara, taşınmıştır. Bu yadigârlar, kalplerde yaşıyor. Toprak ve su içimizde bizimle beraber gelmiştir. Özlem oradaki kabirler içindir. Söğüdün gölgesinde kavak yelleri burada yanımızda esmektedir.

Bir asır’ı geçerek unutulmayan bu iç hasretinin bitmeye gönlü yoktur. Her gün hayallerde yaşananlar vatan toprağına ulaşamıyor. Bu garip insanlar her yerde hasret çekmektedir. “Güneş her yerde doğduğu sürece birlikte aydınlanacağız.”

Geçmiş, nesiller boyu unutulmayacak, hasret bitmeyecektir. Ağaçlar yeşerdiğinde tekrar tekrar yeşerdiğinde, güller açıp kokusu dünyayı sardığında, el ele tutuşup birlikte uyuyup uyandığımızda… Gördüğümüz bu mis kokulu rüyaların, gerçeğe ulaşması, dilenmektedir.