Kendini bulmak istiyorsun.

Her gün başka biri olmaya özensen de; senden daha yukarda, daha güzel, daha yakışıklı, daha bilgili, daha kuvvetli… birini görünce dipsiz bir uçuruma düşsen de “kendin” olmayı özlüyorsun.
Dinleseler, anlatacaksın: Kuşlar gibi uçmayı, kelebeklerce özgür yaşamayı, papatyanın yapraklarında serinlemeyi, rüzgâr ile birlikte küheylan olup dağlara uzanmayı, hepsini hepsini söyleyeceksin.
Güney gibi doğmalasın insanların ufuklarına.

Su gibi azîzsin, toprak kadar mütevazı.

Böyle anlarda sevgi kesilmelisin serâpâ.
Neş’e denilince seni düşünmeli insanlar.
Arkadaşı ancak sen anlayabilirsin.
Aşk ise, seninle mûteber.
Sen başkasın.
Herkes gibi  olamıyorsun.
Kâinattaki o muhteşem ifâdeyi, bir çırpıda yakalamak istiyorsun.
Biliyorum.
Sen Efsânesin.